دنیا در برابر چشمانم ورقی خورد و محشر را
دیدم،قیامت شده بود.
تا چشم کار میکرد مردمان بودند و مردمان...
آفتاب سوزان بالای سرها بودو همگان تشنه لب به دنبال سایبانی میگشتند،
بادی که انگار از جهنم برآمده بود،چونان شلاق بی رحمی بر صورت ها می خورد،
زمین مانند کوره ای داغ مجالی برای ایستادن نمی داد.
هرکس به فکر خود و سرانجامش،نه مادران را کاری به فرزندان بود و نه دوستی به دنبال دوست.
ناگاه صدای بلندی در صحنه محشر پیچید،همه شنیدندو مبهوت ماندند....
چشمان خود را فرو بندید تا فاطمه دخت محمد ص گذر کند!
در آن هیاهو میخواستم فریاد کشم که ای مادر!
این گروه در دنیا برغربت شما گریسته اند،
اینان قلوبشان را از دوستی شما و فرزندانتان پرکرده بودند،
اینان چشمان خود را پر از اشک بر مظلومیت شما کرده بودند،
مادر!حال چگونه می توانند از دیدن عز و جلال شما دیده فرو شویند؟
اینک زمان آن رسیده که پس از قرون و اعصار سرخوردگی،شکوه شما را به تماشا نشینند،
شاید کسی در گوشم خواند،اندکی صبر!تماشای این همه جلالت،ظرفی بیش از تحمل شمایان می طلبد،
کاروان او گذشت و در سایه عرش خدا توقف کرد...
محشریان شنیدند که بعضه رسول خدا دست به دعا برداشت که پرودگارا،حسن و حسینم را به من بنمایان!
نه قلم را یاری به تصویر کشیدن است و نه زبان را توان بازگو کردن،چه محشری بود دیدار مادر و فرزندانش...
آنگاه از جانب پروردگار عالمیان ندا آمد:
ای فاطمه!بخواه از من که هر چه امروز بخواهی نثار قدمت می کنم!
و او گفت:خداوندا!شیعیانم
فدای تو مادر که با چنان عطوفتی به یاد دوستارانت هستی
خطاب شد:همه را بخشیدم،حاجتی دیگر بخواه
بازگفت:پروردگارا،شیعیان فرزندانم!
خطاب شد:بخشیدم
آن قدر از او خواست و خدا آنقدر عطا نمود که جز سیه رویان و دوست داران ستم و بدعت دیگر کسانی نماند،همانان که در دنیا دنباله روی سقیفه را برگزیدند،چشمانشان را بر روی ستم هایی که بر شما رفت بستند،هر روز نوایی سر زدند که شهادتت افسانه است،تو برای دنیا با سقیفه نشینان به جنگ بر خواستی و ...
و آن وقت معلوم خواهد شد که نه مظلومیت شما قابل رد کردن است و نه شهادتتان انکار شدنی،و نحن نقول الحمدالله رب العالمین!
عالمیان بدانید:او تنها ۱۸ سال داشت،
شهادت مادرم افسانه نیست!
