اَلسَّلام عَلَی الحُسَین و عَلَی علیِّ اِبنِ الحُسَین
و عَلَی اَولادِ الحُسَین و عَلَی اَصحابِ الحُسَین
سکوت بر عالم اسلام سنگینی می کند، انگار باز هم جهان باید بعثت دیگری را تجربه می کند...
حیف، حیف که این بار نوبت بعثت خون است...
زمین میزبان کاروانی می شود که تمام عظمت تاریخ را یک تنه به دوش می کشد...
زمانه مردی را می طلبد که بعثت دوباره ای به پا کند، چه کسی لایق تر است از پسر ابوطالب و خون خدا برای مبعوث شدن؟!
اینجاست که به مقدس نماها می فهماند طواف کعبه نزد طواف حول محور شهادت چیزی نیست!!
این آغاز ماجرایی است که پایان نخواهد داشت...
پس کاروان به راه می افتد، البته
این که در بیابان پیش می رود کاروان نیست، بلکه عظمت یک تاریخ و حماسه ی یک حادثه است.
زمین زیر پای پسر ابوطالب می لرزد و عرق شرم بر تن دقایق می نشیند از قلت یاران حقیقت...
تاریخ بزنگاه کم نداشته است اما عاشورا یک بزنگاه بی نظیر بود، هر کس که به کاروان حقیقت پیوست و مصداق "نحن صامدون" شد، زمزمه ی "ارجعی الی ربک" را با گوش دل حس کرد و کربلای خود را یافت، با حرکت این کاروان "قلت عددنا و کثرت عدونا" می تواند عملی شود...
حسین بن علی معنای قران می شود وقتی می خوانیم "ولا خوف علیهم و لا هم یحزنون..."
یا بن فاطمه هیچ سجاده ای باز نشد که نام تو را رمز عبور خود نکرده باشد...
این کاروان عطش شهادت را بر دهان خشک تاریخ نشانده است و اگر دنبال شهادت می گردی،
ای رفیق،شهادت رو به روی دقایق نفس می زند...
فطرس! برسان مژده به طوفان زدگان
کشتی نجات را به آب افکندند...
نویسنده:مهدی سلامی